Gözde… Ya sen yavrum…
Doğduğun topraklara, Malatya’ya- aslında elveda dediğini…
Acaba, biliyor muydun?

Eren… Sen oğlum…
Anne ’ne son sarılışın olduğunu…
Acaba, biliyor muydun?

Mehmet… Sen yoldaşım…
Bütün her şeyi geride bıraktığını…
Acaba, biliyor muydun?

Umut… Sen delikanlım…
Umutlarınla vedalaştığını… 
Acaba, biliyor muydun?

Ya siz… Onur, Kasım, Canberk… Canlarım…
Aşağılık, Katillerinizin… Kurduğu tuzakta sizi beklediğini… 
Acaba, biliyor muydunuz?

Daha çocuktunuz… Be yavrum…
Sivilcelerinizle ayna karşısında kavga ediyordunuz…
Oylarınızı vererek, Türkiye’yi değiştireceğine inandığınız…
Yüzü ve ruhu kırışmış soytarıların, düzenin piyonları olduğunu fark ettiniz…
Barışı, siz getirecektiniz… Omuzlarınıza ağır yük aldınız, çocuklar…
Sizin… Bedeniniz buna dayanamazdı… Sizde biliyordunuz… 
Ama çaresiz bırakıldınız…
Biliyorum güzel yavrularım…

Ama yine de…
Ağıtlarımızda… dile getirdiğimiz gibi…
Siz küçücüksünüz… Ölemezsiniz… 
Kefen bile giyemezsin 
Ankara… Aldı sizi… 
İsteseniz de dönemezsiniz…

Şimdilik, ağıtlarımızla selamlayacağız,
Sizi…
Ankara… Ankara… Siyasetçilerin çürüttüğü Ankara… 
Viran ettin… Yüreğimizi…
Canlarımız… Tren garında dizi dizi yatıyor… 
Viran ettin… Evimizi 
Kime yanak derdimizi 
Verin… Bizim yavrularımızı

Toprağa verdik çocuklarımızı…
Karanlık odalarda kalmış gibi, 
Küçük bir mum ışığına bile hasretler… 
Ağla ağla… Yurdum ağla… Sarılmaz bu yaran derdin var ağla... 
Sakın utanma, kendini tutma, kapanmaz bu yara derdin var ağla…

Yemin olsun size… Çocuklar…
Yemin olsun…
Zamanı geldiğinde… Sizin bedenlerinizi parçalayanlara karşı…
Siz… Yeter diyene kadar…
Merhameti… Bedenimizden uzak tutacağız…

Alıntı :

Yazan İrfan Karacan